| เรื่องเล่านักศึกษาฉบับนี้ เป็นหนึ่งฝีมือการเขียนของทีมงานจากหนังสือพิมพ์ฝึกปฏิบัติ “ลานมะพร้าว” ผล งานของนิสิตคณะนิเทศศาสตร์ ที่บอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในมหาวิทยาลัยบูรพา และประวัติศาสตร์ที่ใครหลายคนยังไม่เคยทราบมาก่อน ฝีมือการเขียนของ(ว่าที่) นักเขียนมือสมัครเล่นจะเป็นอย่างไร ติดตามได้ที่นี่ “...มหาวิทยาลัย บูรพาแจ่มจ้าเจิดขวัญ ถิ่นซึ่งสร้างสรรค์วิชาการเด่นนำล้ำหน้า ตระการสีธงคือเทาทอง โบกปลิวเมื่อมองยิ่งงามตา ประกาศศักดาว่าเราเกริกไกร....” เสียงเพลง มาร์ชมหาวิทยาลัยบูรพา ที่บรรเลงช่วงพักกลางวันของทุกวัน ล้วนติดหู ติดใจเหล่าบรรดานิสิต และบุคลากรในรั้วมหาวิทยาลัยเป็นอย่างดี | |||
รอบ รั้วมหาวิทยาลัยการเรียนรู้และประสบการณ์มากมายที่เราได้พบเจอ แม้กระทั่งเรื่องเล่าจากเหล่าบรรดาพี่ๆ สิ่งที่รู้กันอยู่แล้วหรืออาจจะไม่เคยรู้เลย วันนี้ เรามีโอกาสไปพบข้อมูลหนึ่ง โดยเหล่าบรรดาลูกศิษย์มหาวิทยาลัยได้เขียนไว้ ซึ่งมีความน่าสนใจมาก เลยอยากจะหยิบยกมาเสนอให้เพื่อนๆ พี่ๆ น้อง ชาวม.บูรพา ร่วมพิสูจน์กัน และเพื่อให้คนที่ยังไม่รู้จักม.บูรพาได้ร่วมสัมผัสตามกันไปด้วย ว่าข้อมูลต่อไปนี้เราเคยรู้กันหรือไม่ และเป็นเรื่องจริงเพียงใดเราไปร่วมพิสูจน์กันเลย | |||
วันที่ 8 กรกฎาคมของทุกปีเป็นวันสถาปนามหาวิทยาลัย หรือที่เราเรียกกันว่า “8 กรกฎ” ถือว่าเป็นวันสถาปนาสถาบันอุดมศึกษาแห่งแรกที่ไม่ได้อยู่ในกรุงเทพฯ ซึ่งนิสิตชั้นปีที่ 1 ทุกคนจะต้องวิ่งขึ้นเขาสามมุขมาสุดทางที่ประตูหน้ามหาวิทยาลัย และแทบทุกปีนิสิตคณะวิทยาศาสตร์กีฬาหรือเด็กวิทย์กีฬาที่เรารู้จักจะเป็น 100 คนแรกที่เข้าเส้นชัยปะปนกันไป ส่วนคณะอื่นนั้นมองแทบไม่เห็นฝุ่น เวลาล่วงเลยไปครึ่งวันยังวิ่งกันไม่ถึงเส้นชัยก็เคยมีมาแล้ว | |||
หลายคนอาจจะเคยเถียงกับเพื่อนต่างมหาวิทยาลัย เพราะคนส่วนใหญ่ไม่รู้ว่า ม.บูรพาใช้คำว่านิสิต ไม่ใช่นักศึกษา จริงไหม? “ไปสดใส...” ใน ที่นี้หมายถึง ซอยสดใสข้างมหาวิทยาลัยบูรพา เหตุที่ชื่อสดใส เพราะก่อนนี้เคยมีมินิมาร์ท ชื่อว่า ‘สดใส’ เปิดบริการ แต่ปิดไปนานแล้ว เด็กม.บูรพาก็เลยเรียกติดปากมาจนถึงทุกวันนี้ การมาซอยสดใส ก็จะมาไปทานข้าว เล่นอินเทอร์เนต พิมพ์งาน ร้องคาราโอเกะ หรือเติมน้ำมันรถมอ’ไซค์ ซึ่งเมื่อก่อนนั้นซอยสดใสกลับใช้เป็นที่สิงสถิตย์สำหรับชายหนุ่มไว้เหล่สาว มุขตลกที่ว่า “ท้าตบ/ต่อยกันหลังเซเว่นปิด” คงเอามาใช้ที่ ม.บูรพาไม่ได้ เพราะเซเว่นใน ม.บูรพา จะปิด 4 ทุ่ม(ปัจจุบันยังไม่ทัน 3 ทุ่มก็ปิดแล้ว รีบจัง...) | |||
"ตึกสิรินธร (SD)" เป็น ตึกที่มีลิฟท์อัตราความรู้สึกค่อนข้างต่ำ จะรับรู้ว่าบรรทุกน้ำหนักเกินก็ต่อเมื่อเกือบถึงหรือถึงจุดหมายแล้ว นอกจากนั้นนิสิตที่กำลังจะเข้าใช้ลิฟท์ส่วนใหญ่มักมีความกังวลเรื่องความ ปลอดภัยหลังจากอยู่ภายใน ทั้งนี้ก็เนื่องมาจากประสิทธิภาพที่(ไร้ความ)มั่นคงของลิฟท์นั่นเอง ทั้งตึก SD ที่เป็นตึกประจำภาควิชาวิทยาการคอมพิวเตอร์ แต่ทว่าคอมพิวเตอร์ของห้องภาคมีเครื่องที่ "ใช้งานได้จริง" เพียง ประมาณ 60% เท่านั้น และความเร็วอินเตอร์เน็ตก็สุดยอดมาก เปิดเว็ปใดขึ้นมา คุณสามารถสแกนบัตรออกจากห้องเพื่อไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วค่อยกลับมาดูหน้าที่ คุณเปิดก็ยังได้ เพราะไม่แน่ว่ามันอาจจะยัง "โหลดไม่เสร็จ" แต่ในอนาคตข้างหน้าคาดว่าคงมีการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น "หอพักหญิง" 14 และ 15 จะมีการทำบุญหอและเปิดให้ผู้ชายไปช่วยทำบุญทุกปี ไม่งั้นจะ...มีเรื่อง เมื่อปี 2547 ชั้น 4-5 โดนกันมาแล้ว | |||
แล้วรู้อีกหรือไม่ว่า "ละครเวที"ของภาควิชานิเทศฯ เจ๋งที่สุดในม.บูรพาและอาจถูกที่สุดสำหรับภาคนิเทศฯในประเทศไทย สนนราคาไม่ถึง100บาท | |||
ด้าน"คณะที่มหัศจรรย์ที่สุด" คือ คณะพยาบาลศาสตร์ บอร์ดไม้ประกอบเหล็กของกองอาคารฯที่ต้องใช้ผู้ชายวิศวะแบกถึงสามคน แต่คณะพยาบาลฯสามารถใช้ผู้หญิงสองคนแบกได้ | |||
คณะ ศึกษาศาสตร์มีการรับน้องอย่างสร้างสรรค์เสมอ มักจะพานิสิตชั้นปี 1 ไปปฎิบัติธรรม ให้แต่งกายถูกระเบียบ เป็นเกียรติแก่ศึกษาศาสตร์ ทั้งยังมีการรณรงค์แต่งกายถูกระเบียบก่อนขึ้นตึก QS1 ไปดูกันได้ คณะ มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ในทุกๆปีการรับน้องของคณะมนุษย์ฯ ต้องเข้าห้องกระจกเกือบทุกวัน และจะต้องมีการตัดสายเทค วิธีการนี้ฮิตมากใช้กันทุกเอก คณะสาธารณสุขศาสตร์ กรุณาเรียกสั้นๆว่า ‘สาสุข’ อย่า เรียกว่า ‘สาธา’ เพราะนิสิตคณะนี้เขาไม่ปลื้มเป็นที่สุด ว่ากันว่าคณะสาสุขนี้มีระเบียบเป็นที่ 1 ดูได้จากการแต่งกาย เรียบร้อยมาก ผู้ชายต้องผูกไทด์ ผู้หญิงต้องคลุมเข่า เรื่อง ที่กล่าวมาทั้งหมดคงจะทำให้ผู้อ่านฉุกคิด และสร้างรอยยิ้มได้ไม่น้อย ยังมีหลายเรื่องที่เรายังไม่ได้เอ่ยถึง มันยังคงรอการพิสูจน์จากทุกคน และนำกลับมาเล่าสู่กันฟัง เพื่อรำลึกถึงม.บูรพาแห่งนี้ร่วมกัน ด้วยสายเลือดแท้แห่งเทา-ทอง |
Credit Manager
