1. ถ้าคุณตกลงไปในหลุมดำ



ถ้าคุณเผลอเข้าไปในหลุมดำขนาดเล็ก ร่างกายของคุณจะมีลักษณะใกล้เคียงกับยาสีฟันที่ถูกบีบออกจากหลอด แรงไทดัล (Tidal Forces) มีพลังงานสูงมากในขอบหลุมดำ (เรียกว่า Event Horizon) โดยมันจะยืดร่างกายคุณไปจนถึงอะตอม ราวกับตกลงไปยังก้นเหว





แต่หากคุณตกลงไปในหลุมดำที่ใหญ๋กว่าและแทบไม่มีแรงไทดัล ร่างกายคุณอาจจะรักษาสภาพไว้ได้ โดยทฤษฎี “การยืดของช่วงเวลา (Time Dilation)” ของไอสไตน์ กล่าวว่า ถ้าคุณมองไปข้างหน้าไปยังจุดศูนย์กลางหลุมดำ คุณจะเห็นวัตถุทุกสิ่งที่ตกลงไปในอดีต แต่ถ้าคุณหันไปข้างหลัง คุณจะเห็นทุกสิ่ง ที่กำลังจะตกลงมาในอนาคต ผลก็คือคุณจะเห็นประวัติศาสตร์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในจุดนั้นของจักรวาลพร้อมกัน จากกำเนิดบิ๊กแบงไปจนถึงอนาคตอันไกลโพ้นเลยทีเดียว







2. ถ้ามีสิ่งมีชีวิตอื่นที่ทรงภูมิปัญหาอยู่ร่วมกับเรา



ณ ปัจจุบัน มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงภูมิปัญญาเพียงชนิดเดียวที่ครองโลกใบนี้อยู่ แต่ถ้าหากโลกมีสายพันธุ์อื่นๆ ที่ทรงภูมิปัญญาไม่แพ้กัน มนุษย์อาจตกเป็นเป้าของการก่อสงครามเพื่อแย่งชิงอำนาจสูงสุด หลังจากนั้น เมื่อเวลาผ่านไปอีกหลายพันหลายหมื่นปี ถ้ายังไม่มีใครชนะ เราจะเริ่มปรับตัวเข้าหากัน แบ่งทรัพยากรให้กัน และยอมรับการมีอยู่กันและกัน





3. ถ้าโลกใหญ่เป็น 2 เท่า



ถ้าโลกมีเส้นผ่าศูนย์กลางใหญ่เป็น 2 เท่า หรือประมาณ 16,000 ไมล์ มวลของโลกจะเพิ่มขึ้นถึง 8 เท่า แรงโน้มถ่วงจะมากขึ้นเป็น 2 เท่า พืชและสัตว์ที่มีชีวิตอยู่ ณ ตอนนี้จะตายเนื่องจากน้ำหนักของตัวเองที่เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า และสิ่งมีชีวิตสายพันธุ์ใหม่ที่ล่ำสันแข็งแรงกว่าจะถือกำเนิดขึ้นแทน




4. ถ้าไม่มีอุกกาบาตชนโลก ทำให้ไดโนเสาร์สูญพันธุ์



หากไม่มีอุกกาบาตขนาดมหึมาพุ่งชนโลก ไดโนเสาร์ก็ยังคงยึดครองโลกต่อไปอีกเรื่อยๆ นักวิทยาศาสตร์คาดว่า พวกไดโนเสาร์ที่มีความเฉลียวฉลาดจะอยู่รอด และมาอยู่อาศัยบนพื้นที่ๆ มนุษย์เราอยู่ อ้างอิงจากสมองขนาดใหญ่ของพวกสายพันธุ์ Troodontidae ที่มีลักษณะเหมือนนกนักล่า





5. ถ้าทุกคนบนโลก กระโดดพร้อมกัน



หลายคนอาจเคยมีคำถามนี้ในหัว ถ้าทุกคนบนโลกที่มีประชากรอยู่ราวๆ 7 พันล้านคน ที่มีน้ำหนักเฉลี่ยรวม 363,000 ล้านกิโลกรัม มายืนรวมกันในจุดเดียว และกระโดดสูงจากพื้นราว 30 ซม. ผลที่เกิดขึ้นคือ โลกจะขยับออกไป 1 ใน 100 ส่วนของความกว้างของอะตอมไฮโดรเจน เป็นระยะเวลาเสี้ยววินาทีก็ตาม และเมื่อเราตกถึงพื้น โลกก็จะกลับลงมาที่เดิม





6. ถ้าโลกไม่มีดวงจันทร์



อย่างที่เราทราบกันดีว่าดวงจันทร์มีอิทธิพลต่อน้ำขึ้นน้ำลง ถ้าดวงจันทร์หายไป แรงโน้มถ่วงที่เคยสมดุลหายไปเช่นกัน กระแสน้ำที่ขึ้นอยู่กับดวงจันทร์จะวิ่งไปหาแรงดึงดูดของดวงอาทิตย์แทน คลื่นสึนามิจะถล่มเมืองต่างๆ ตามชายฝั่ง ภูมิอากาศจะเปลี่ยนแปลง ห่วงโซ่อาหารจะถูกทำลาย จริงๆ แล้วถ้าไม่มีดวงจันทร์ สิ่งมีชีวิตอาจไม่ได้เกิดขึ้นมาบนโลกด้วยซ้ำไป





7. ถ้ามนุษย์ฉลาดมากขึ้นเป็น 2 เท่า



ถ้ามนุษย์ฉลาดกว่าที่เราเป็นอยู่นี้ 2 เท่า ผู้เชี่ยวชาญคาดว่า มนุษย์เราจะมีสิ่งเติมเต็มปัจจัยพื้นฐานที่ดีขึ้น สุขภาพที่ดีขึ้น แต่อาจนับถือศาสนาน้อยลง แต่มนุษย์เรายังคงมีความหลากหลายในด้านบุคลิกลักษณะนิสัย และนั่นจะทำให้สังคมยังคงขัดแย้งกันไม่ต่างจากในทุกวันนี้





8. จะเป็นยังไง ถ้าแมวตายไปจากโลกนี้ทั้งหมด



ฟังดูเหมือนจะไม่ได้ส่งผลกระทบต่อโลกเท่าไหร่ แต่ในความเป็นจริงแมวเป็นสมาชิกที่สำคัญของระบบนิเวศทั่วโลก จากการศึกษาผลกระทบของการย้ายแมวออกจากเกาะเล็กๆ หลายแห่งพบว่า การไม่มีแมวอยู่ โลกจะถูกยึดครองโดยหนูอย่างรวดเร็ว สิ่งที่เลวร้ายก็คือ พวกหนูเป็นบ่อนทำลายแหล่งพืชพันธุ์อาหาร และแพร่กระจายเชื้อโรคอีกด้วย





9. ถ้าเราเข้าใกล้ขอบทางช้างเผือกมากขึ้น



แม้ว่าในบริเวณขอบทางช้างเผือกจะมีปริมาณธาตุโลหะเพียงแค่ 1 ใน 3 เมื่อเทียบกับที่ๆ เราอยู่ สิ่งมีชีวิตอาจเติบโตและพัฒนาได้เช่นกัน แต่ด้วยปริมาณแก๊สขนาดมหาศาล เช่นเดียวกับดาวพฤหัสและดาวเสาร์ จะทำให้เราไม่สามารถอาศัยอยู่ได้ และการขาดดาวเคราะห์แบบนั้น จะทำให้โลกเสี่ยงต่อการชนจากอุกกาบาตมากขึ้นอีกด้วย





10. ถ้าสัตว์ชนิดแรก ดันมี 6 แขน-ขา




อย่างที่เราทราบกันดีว่า สิ่งมีชีวิตเริ่มแรกถูกพัฒนามาจากพวกสายพันธุ์ที่มีร่างกาย 4 แขน-ขา อย่างปลาเปลี่ยนครีบของตัวเองให้สามารถขึ้นมาบนพื้นดิน แต่ถ้าตอนนั้นดันมี 6 ครีบล่ะ นักวิทยาศาสตร์คิดว่า สิ่งมีชีวิตต่อมาจะอยู่บนพื้นที่ต่ำบนพื้น และอาจจะไม่วิวัฒนาการเป็นสัตว์ที่ฉลาดกว่า





11. ถ้านีแอนเดอธัล ไม่ได้สูญพันธุ์ไป



นีแอนเดอร์ทัล ถือเป็นมนุษย์สายพันธุ์โบราณที่มีร่างกายกำยำล่ำสัน แข็งแรงกว่ามนุษย์ในปัจจุบัน แต่ฉลาดน้อยกว่า นั่นจึงเป็นสาเหตุที่พวกเขาสูญพันธุ์ไป แต่ถ้านีแอนเดอธัลยังอยู่จนถึงตอนนี้ ผู้เชี่ยวชาญคาดว่ามีแนวโน้มที่จะมีการผสมข้ามสายพันธุ์กัน จนเกิดเป็นมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ขึ้นมาแทน





12. ถ้าคุณกินอาหารเพียงชนิดเดียว




ถ้าคุณกินอาหารเพียงชนิดเดียวไปตลอดชีวิต ไม่ว่าจะเป็นข้าว ผักหรือผลไม้ก็ตาม จะนำไปสู่การการล้มเหลวของอวัยวะ การกินเนื้ออย่างเดียวจะผลักดันให้ร่างกายคุณเริ่มกัดกินกล้ามเนื้อตัวเอง การกินอาหารชนิดเดียวไปตลอด จะนำไปสู่ความตายในท้ายที่สุด





13. ถ้าดวงอาทิตย์เล็กลงกว่าเดิม 2 เท่า




ถ้าดวงอาทิตย์มีขนาดเล็กลงกว่าเดิม 2 เท่า แน่นอนว่ามันจะเย็นลงมากและมีสีแดงเข้มมากขึ้น จากดาวแคระเหลือง จะกลายเป็นดาวแคระแดง พื้นที่รอบตัวมันที่เหมาะสมกับสิ่งมีชีวิตจะมีขนาดเล็กลงกว่าเดิม และโลกจะไม่สามารถอยู่อาศัยได้ เพราะน้ำทั้งหมดจะกลายเป็นน้ำแข็ง และดาวพุธดูเหมือนจะเป็นทางเลือกที่เหมาะสมกว่า





14. ถ้ายิงปืนในอวกาศ จะเป็นอย่างไร



การยิงปืนในอวกาศที่มีสภาวะเป็นสูญญากาศ สิ่งแรกคือคุณจะไม่ได้ยินเสียงมัน หลังจากนั้นกระสุนและตัวคุณจะพุ่งไปยังทิศทางตรงกันข้ามผ่านอวกาศไปไม่รู้จักจบจักสิ้น ถ้าคุณยิงปืนในระบบสุริยะ กระสุนคุณอาจถูกดูดไปหาดวงอาทิตย์ และถ้าคุณเล็งปืนแม่นพอจนมันไปอยู่ในวงโคจร คุณอาจลอยมาเจอกับกระสุนตัวเองก็เป็นได้





15. ถ้ากดน้ำในชักโครกพร้อมๆ กัน



ตัวอย่างเช่น ถ้าเรากดน้ำในชักโครกพร้อมๆ กันทั้งหมดจำนวน 350 ล้านแห่งในสหรัฐอเมริกาพร้อมกัน จะมีแนวโน้มที่เกิดการระเบิดของท่อในบางจุด สาเหตุเพราะการมีน้ำไม่เพียงพอสำหรับการเติมในที่เก็บน้ำทั้งหมด ซึ่งจะทำให้อากาศผ่านเข้าไปในท่อ และส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงของแรงดัน





16. ถ้าโลกนี้ไม่มีฤดูกาล



หากแกนโลกไม่ได้เอียง ก็จะไม่มีการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาล และมนุษย์ก็จะตกอยู่ภายใต้ความร้อนจากส่วนกลางของโลก พืชเมืองหนาวจะอยู่ไม่ได้ และจะเต็มไปด้วยโรคและศัตรูพืช การปฏิวัติอุตสาหกรรมอาจไม่เกิดขึ้น เทคโนโลยีการเกษตรจะไม่มีการพัฒนา





17. ถ้ามนุษย์ มีดวงตาเหมือนนกอินทรี




หากคุณมีดวงตาเหมือนกับนกอินทรี คุณจะสามารถมองเห็นมดเดินอยู่บนพื้นได้ ในขณะที่คุณอยู่บนตึกชั้นที่ 10 หรือคุณสามารถเห็นสีหน้าของนักร้องบนเวทีคอนเสิร์ตได้อย่างชัดเจน ถึงแม้คุณจะนั่งอยู่แถวหลังสุดก็ตาม วัตถุที่คุณมองเห็นทุกอย่างจะขยายใหญ่ และมีสันสันเจิดจรัส








18. ถ้าเราคนพบสิ่งมีชีวิตต่างดาว



มีความเป็นไปได้ทางทฤษฎีว่าเราอาจจะได้พบกับสิ่งมีชีวิตบนดาวอังคารหรือทะเลสาบใต้ดินของดวงจันทร์ยูโรป้าของดาวพฤหัส ซึ่งตัวอย่างของสิ่งมีชีวิตเล็กๆ จะถูกเก็บรักษาอย่างดีไว้ในห้องวิเคราะห์ปฏิบัติการ ในขณะที่สิ่งมีชีวิตที่มีความก้าวหน้า จะต้องใช้ความระมัดระวังอย่างมากในการเข้าถึง ซึ่งทางนาซ่าเองมีขั้นตอนการติดต่อกับมนุษย์ต่างดาวที่จะทำให้แน่ใจว่า มันจะเป็นประโยชน์ต่ออารยธรรมทั้งสองฝ่าย





19. ถ้าเราตกลงไปในปากปล่องภูเขาไฟ



ลาวามีความหนาแน่นที่สูงและความหนืดที่ต่ำ นั่นหมายความว่าคุณจะตกลงไปกระแทกบนพื้นผิวลาวาในปากปล่องภูเขาไฟ มากกว่าที่จะจมลงไป และด้วยความร้อนที่สูงมาก ร่างกายคุณจะปะทุออกมาเป็นเปลวไฟ และสุดท้ายก็จะเกิดเป็นระเบิดขนาดเล็กคล้ายกับน้ำพุ



ที่มา : http://www.soccersuck.com/boards/topic/1479819
http://www.livescience.com/33724-questions-answered.html
http://petmaya.com/19-crazy-questions

เป็นคำตอบของคุณ ศรีสรรเพชญ์ 

ตอบไว้ที่ กระทู้ ชาติไทยเกิดขึ้นตอน ร.1 ใช่ไหมครับ?
https://pantip.com/topic/36211246/comment4


ยาวมาก แต่ได้ความรู้

คำว่า ไทย ปรากฏหลักฐานมาตั้งแต่สมัยอยุทธยาครับ ส่วนคำว่าสยามไม่ปรากฏคนไทยสมัยโบราณเรียกชนชาติของตนหรือใช้เรียกประเทศอย่างเป็นทางการจนสมัยรัชกาลที่ ๔ ครับ 

คำว่า 'สยาม' คำนี้อย่างว่าเป็นคำที่เรียกในภูมิภาคนี้มาแต่โบราณซึ่งอาจจะรับมาหรือมีชนอื่นเรียก ซึ่งรากเดิมจิตร ภูมิศักดิ์สันนิษฐานว่า "สยาม" มาจากคำว่า ซาม หรือ เซียม และคำที่คล้ายคลึงกับคำทั้งสองนั้นคือ ซำ หรือ ซัม ซึ่งเป็นภาษาไตเก่าแก่มีความหมายเกี่ยวกับน้ำและที่ราบลุ่ม เนื่องด้วยลักษณะพิเศษของคนไตที่ตั้งบ้านเรือนอยู่ตามซำต่าง ๆ ทำให้ชนชาติใกล้เคียงเรียกคนไตว่าพวก ซำ หรือ ซัม"

เข้าใจว่าเมื่อเวลาผ่านไปความหมายก็อาจเปลี่ยน คนก็อาจจะลืมเลือนหมด อย่างที่ลาลูแบร์ที่ว่า "ชื่อ เซียม (siam) นั้น ไม่เป็นที่รู้จักกันในหมู่ชาวเซียม คำนี้เป็นคำหนึ่งในบรรดาคำที่พวกโปรตุเกสในอินเดียใช้กัน, และก็เป็นคำที่ยากจะค้นหารากเหง้าที่มาของมันได้ พวกโปรตุเกสใช้คำนี้เป็นชื่อเรียกชนชาติ มิใช่เป็นชื่อราชอาณาจักร.....อนึ่งใครก็ตามที่เข้าใจภาษาโปรตุเกสย่อมรู้ดีว่า รูปคำที่โปรตุเกสเขียนคำนี้เป็น Siam บ้างและ Siao บ้างนั้น เป็นคำเดียวกัน และถ้าจะเอาคำโปรตุเกสนี้มาอ่านออกเสียงตามอักขรวิธีของฝรั่งเศสเราแล้วก็ต้องออกเสียงว่า ซียอง (Sions) มิใช่เซียม (Siams); เช่นเดียวกัน เมื่อเขียนเป็นภาษาละติน ก็เรียกชนชาตินี้ว่า ซิโอเน (Siones)

"ชาวเซียมนั้นเรียกตัวเองว่า ไท (Tai), หมายความว่า อิสระ, ตามความหมายของคำในภาษาของเขาซึ่งยังมีความหมายเช่นนั้นมาจนทุกวันนี้ ชาวเซียมมีความภูมิใจที่ใช้คำนี้เช่นเดียวกันกับบรรรพบุรุษของเราซึ่งใช้นามว่า ฟรองซ์ (Franc) เมื่อได้กอบกู้อิสระภาพของชาวกอลให้หลุดพ้นจากอำนาจครอบครองของโรมันมาได้ ผู้ที่รู้ภาษามอญ (Pegu) ยืนยันว่าคำ เซียม ในภาษามอญนั้นแปลว่า อิสระ ถ้าเช่นนั้นบางทีคงจะเป็นไปได้ว่าชาวโปรตุเกสยืมคำนี้มาจากภาษามอญ, น่าจะเป็นว่าได้รู้จักชาวเซียมโดยผ่านชาวมอญอีกที แต่อย่างไรก็ดี นาวารเรต (Navarrete) ได้กล่าวไว้ในหนังสือ ประวัติศาสตร์ราชอาณาจักรจีน (Traitez Historique du Royaume de la Chine) บทที่ ๑ ตอนที่ ๕ ว่า ชื่อ เซียม, ซึ่งนายนาวาเรตเขียน เซียน (Sian) นั้น, มาจากคำสองคำคือ เซียนหลอ (Sian-lo), แต่หาได้อธิบายไว้ไม่ว่าคำทั้งสองนี้มีความหมายว่ากระไร, ทั้งก็มิได้บอกไว้ว่าเป็นคำภาษาอะไร, ชวนให้เราเข้าใจว่า นายนาวาเรตถือว่า คำทั้งสองนั้นเป็นภาษาจีน..." 

หรือนิโกลาส์ แชรแวสกล่าวว่า "...ชาวต่างประเทศเรียก สยาม(Siam)เป็นนามราชอาณาจักร แต่คนพื้นเมืองรู้จักแต่คำว่า เมืองไทย(Meüang-Thây)หรือไม่ก็เมืองกรุงเทพมหานคร(Meüang-Croung-Thêp-Maanacone)"

คำว่า 'สยาม' จะว่าคนไทยไม่รู้จักเลยคงไม่ใช่ เพราะมีใช้อยู่ในทางสงฆ์ ในงานแต่งวรรณกรรมบาลีหรืออย่างเช่นในหนังสือที่พระแต่งภาษามคธ ก็เรียก 'สยามทิยราชปเทเส'(ประเทศของพระเจ้าแผ่นดินไทยคือสยาม) เข้าใจว่าในสมัยนั้นคำว่าสยามน่าจะเป็นคำโบราณที่ใช้เรียกดินแดนแถบนี้ แต่ไม่ได้ปรากฏใช้งานจริงทางราชการหรือการเรียกทั่วๆไป เมื่อเทียบกับ 'ไทย' หรือ 'อยุทธยา' ที่เรียกตลอดในสมัยกรุงศรีอยุทธยา(แต่คำว่าอยุทธยาจะแพร่หลายกว่า)

ในสมัยอยุทธยาไม่เคยพบหลักฐานว่าเราเรียกตนว่า 'สยาม' อย่างเป็นทางการเพิ่งมาใช้เป็นทางการครั้งแรกในรัชกาลที่ ๔ ครับ
ในอดีตกษัตริย์ก็เรียกว่า 'พระเจ้าอยู่หัวกรุงศรีอยุทธยา' 'พระมหากษัตราธิราชเจ้ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยา' หริอ 'พระมหากษัตรยาธิราชเจ้ากรุงไทย' ไม่เคยเรียกว่า 'พระเจ้าอยู่หัวกรุงสยาม'

ในพระราชกำหนดกฏหมายเก่าของอยุทธยาก็เรียกชนชาติว่า 'ใท' 'ไท' 'ไทย' ไม่ปรากฏเรียกสยาม

ในสนธิสัญญาที่ทำกับฝรั่งเศส พ.ศ.๒๒๓๐ ระบุว่า ใช้ ภาษาไทย ไม่ใช่ ภาษาสยาม



แล้วก็เอกสารสมัยสมเด็จพระนารายณ์ถึงพระเพทราชาที่มีต้นฉบับภาษาไทยเหลือ ฉบับฝรั่งเศสจะเขียน 'สยาม' แต่ฉบับภาษาไทยเขียน'ไทย' ไม่ก็เขียน 'กรุงศรีอยุทธยา' ทุกฉบับ ไม่มีคำว่า 'สยาม' ปรากฏในฉบับภาษาไทย

วรรณกรรมเก่าๆของสมัยอยุทธยาก็ใช้คำว่า 'ไทย' ตลอด อย่างวรรณคดียุคตันอยุทธยาอย่างลิลิตพระลอ "...ฝ่ายข้างยวนแพ้พ่าย ฝ่ายข้างลาวประลัย ฝ่ายข้างไทยไชเยศ คืนยังประเทศพิศาล..."

หรืออย่าง นิราศ'ตนทางฝรังงเสษ' ที่เขียนโดยกวีที่ตามคณะทูตไปฝรั่งเศสกับออกพระวิสุทสุนธร(ปาน)ก็มี
'เมื่อจากบันตัม ใจพี่กระสัน รัญจวนกวนใจ
เห็นเมืองนี้เอย ดุจเห็นเมืองไทย แต่นี้จากไป ไกลเมืองแลนา'

จนกระทั่งสมัยรัชกาลที่ ๔ เริ่มใช้คำว่า 'สยาม' เรียกพระราชอาณาเขตอย่างเป็นทางการในภาษาไทย และเริ่มมีปรากฏใช้คำว่า ‘ชาวสยาม’ ‘กรุงสยาม’ ‘พระเจ้ากรุงสยาม’ ในภาษาไทย ควบคู่ไปกับคำว่า ‘ไทย’ ครับ



แต่ถึงจะใช้คำว่ากรุงไทยหรือคนไทย ที่สะท้อนว่าคนไทยสมัยโบราณมีสำนึกรับรู้ความเป็นชาติอยู่ในรัดับนึ่งว่ากลุ่มคนที่ใช้ภาษาเดียวกันมีวัฒนธรรมเหมือนกันเป็นชาติเดียวกัน แต่ความเป็น "รัฐชาติไทย" ที่ทุกคนในชาติมีสำนึกรับรู้ว่าทุกคนในดินแดนที่เป็นประเทศไทยในปัจจุบันเป็นคนไทยร่วมเลือดเนื้อเดียวกัน และมีสำนึกว่าต้องปกป้องประเทศชาติซึ่งเป็นสถาบันหลักยังไม่น่าจะมีในอดีตครับ

สำหรับสุโขทัยกับอยุทธยา มีหลักฐานว่าทั้งสองใช้ภาษาไทยเหมือนกัน มีวัฒนธรรมใกล้เคียงกัน ในสมัยแรกๆ ก็ยังไม่ปรากฏว่าทั้งสองดินแดนคิดว่าอีกฝ่ายเป็น "คนไทย" เหมือนกันครับ จึงปรากฏว่ายังมีการทำสงครามกันอยู่แม้จะเป็นรัฐเครือญาติ แม้ว่าต่อมาอยุทธยาจะรวมสุโขทัยไว้ในอำนาจได้ แต่ความรู้สึกแตกต่างนั้นก็มีอยู่ จนกระทั่งเกิดความขัดแย้งระหว่างเจ้าราชวงศ์พระร่วงเดิมคือพระมหาธรรมราชที่ครองเมืองพิษณุโลกกับอยุทธยา ซึ่งกลายเป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้กรุงศรีอยุทธยาเสียแก่หงสาวดี

แต่หลังจากนี้เข้าใจว่าความบาดหมางระหว่างเมืองเหนือกับเมืองใต้น่าจะหมดไป เพราะเมื่อพระมหาธรรมราชได้ครองกรุงศรีอยุทธยา สมเด็จพระนเรศวรก็ได้ครองพิษณุโลก จึงไม่น่าจะมีปัญหากันอีก นอกจากนี้เพราะพลเมืองในกรุงถูกกวาดต้อนไปหงสาวดีมาก ทำให้ต้องมีการเทครัวหัวเมืองฝ่ายเหนือลงมาป้องกันพระนครเวลารับศึกหงสาวดี จึงน่าจะทำให้พลเมืองเหนือใต้กลมกลืนเป็นหนึ่งเดียวกันในเวลาต่อมาครับ

ซึ่งเป็นราวสมัยอยุทธยาตอนกลางช่วงสมัยสมเด็จพระนารายณ์ที่พบหลักฐานการเรียกแผ่นดินว่า "กรุงไทย" ซึ่งมีประชากรส่วนใหญ่เป็นชาวไทย (และยังมีลาวและมอญที่นับเป็นประชากรส่วนใหญ่) และใช้ภาษาไทยเป็นหลัก จึงสันนิษฐานว่าคนไทยในสมัยอยุทธยาน่าจะรับรู้ได้ว่าคนที่มีวัฒนธรรมเหมือนกันและใช้ภาษาเดียวกันเป็นคนไทยเหมือนกัน แม้ว่ารูปแบบความเป็นไทยในสมัยนั้นคงยังไม่เหมือนกับ "ประเทศไทย" ในปัจจุบันก็ตาม 

ซึ่งดินแดนที่มีคนไทยเป็นประชากรหลักอาณาเขตที่กรุงศรีอยุทธยามีอำนาจปกครองโดยตรง (ไม่นับประเทศราช) คือ ทางเหนือก็แค่ภาคกลางตอนบนคือบริเวณของรัฐสุโขทัยเดิม อีสานก็แค่แถบนครราชสีมา พิมาย ทางใต้ก็แค่นครศรีธรรมราช พัทลุง 


หัวเมืองอื่นๆ ที่เป็นประเทศราชอย่างล้านนา ล้านช้างบางส่วน รวมถึงภาคอีสานซึ่งกลายเป็นส่วนหนึ่งของประเทศไทยในปัจจุบัน อยุทธยาไม่เคยนับว่าเป็นชาติเดียวกับตนเอง แต่เรียกรวมๆ ว่า "ลาว" เช่นเดียวกับทางรัฐมลายูภาคใต้ที่ถูกเรียกว่า "แขก" ซึ่งก็ถูกเรียกเช่นนี้มาจนสมัยรัตนโกสินทร์ครับ


ล้านนานั้นแม้จะมีหลักฐานว่าเรียกตนเองว่า "ไท" โดยเป็นชาว "ไทยวน" แต่อยุทธยานับเป็น "ลาว" มาโดยตลอด ล้านนาเองก็เรียกดินแดนสุโขทัยและอยุทธยาที่อยู่ใต้ตนเองลงไปว่า "เมืองใต้" เป็นอีกดินแดนหนึ่ง (เหมือนกับที่อยุทธยาเคยเรียกดินแดนของสุโขทัยว่า "เมืองเหนือ") และยังคงเรียกสืบต่อมาจนถึงสมัยรัตนโกสินทร์ แม้ว่าจะมีความพยายามผนวกหัวเมืองล้านนาเข้ากับการปกครองของสยามในยุคหลัง แต่ก็ยังมีความแปลกแยกในเรื่องเชื้อชาติอยู่ ในสมัยรัชกาลที่ ๗ ก็ยังปรากฏการเรียกคนล้านนาว่า "ลาว" อยู่ครับ

ล้านนาเองน่ามีความใกล้ชิดกับพม่ามากกว่าไทย เพราะว่าเคยตกเป็นประเทศราชของพม่าตั้งแต่ยุคหงสาวดีมาเกือบสองร้อยปี ซึ่งราชสำนักพม่าเองก็ได้ผนวกหัวเมืองของล้านนาเข้าเป็นส่วนหนึ่งของพม่าอย่างสมบูรณ์ โดยตั้งให้เชียงใหม่และเชียงแสนเป็นเมืองที่ปกครองโดยข้าหลวง (เมียวหวุ่น-Myowun) ชาวพม่าโดยตรง ก่อนที่ชาวล้านนาจะกบฏต่อพม่าแล้วมาเข้ากับสยามในสมัยธนบุรี ซึ่งหลังจากนั้นก็คงจะมีความใกล้ชิดกับสยามมากขึ้น แต่ก็ยังเป็น "ลาว" ในสายตาไทยสยามอยู่ครับ

ในสมัยอยุทธยาถึงรัชกาลที่ ๔ ยังมีรูปแบบการปกครองดินแดนแบบอาณาจักรโบราณ คือมี "เจ้าเอกราช" หรือ "เจ้าอธิราช" (ในที่นี้คือพระเจ้าอยู่หัวกรุงศรีอยุทธยา) ซึ่งเป็นศูนย์กลาง โดยมีหัวเมืองใต้ปกครองอย่างหลวมๆ มีเจ้าประเทศราชทั้งหลายอย่างล้านนา ล้านช้าง กัมพูชา มลายูซึ่งอยู่ใต้บารมีของเจ้าเอกราช โดยมีพันธะด้วยการถวายบรรณาการดอกไม้เงินดอกไม้ทองหรือองค์ประกัน โดยที่เจ้าเอกราชไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวเรื่องการปกครองหรือธรรมเนียมปฏิบัติภายใน เขตแดนของสยามไม่ได้มีแน่นอนและส่วนกลางยังไม่มีอำนาจในการบริหารหัวเมืองและประเทศราชที่ห่างไกลอย่างเด็ดขาดไพร่หัวเมืองอาจมีความผูกพันกับข้าราชการท้องถิ่นของตนมากกว่าส่วนกลาง

ในสมัยที่รัชกาลที่ ๕ ทรงปฏิรูปการปกครองแผ่นดิน ได้เปลี่ยนสถานะจากอาณาจักรแบบโบราณเข้าสู่ "รัฐสมบูรณาญาสิทธิราชย์" โดยดึงอำนาจเข้าสู่ส่วนกลางทั้งในการปกครองอาณาจักรและพุทธจักร เลิกระบบไพร่ทาสเพื่อลดอำนาจขุนนางดึงอำนาจสูงสุดเข้าสู่พระมหากษัตริย์ ผนวกหัวเมืองประเทศราชซึ่งเคยมีอิสระในการปกครองตนเองเข้ามาเป็นหัวเมืองของสยามโดยการตั้งมณฑลเทศาภิบาล ทำให้สถานะของ "ประเทศสยาม" (เข้าใจว่าเพิ่งมีคำนี้ในสมัย ร.๔-๕ จริงๆสมัยนั้นก็มีการเรียก 'ประเทศไทย' แล้ว แต่โดยทางการแล้วยังเป็น 'ประเทศสยาม') พัฒนาขึ้นเป็น "รัฐชาติ" ซึ่งมีเขตแดนชัดเจนและส่วนกลางสามารถมีอำนาจปกครองอย่างทั่วถึง

หลังจากการเปลี่ยนแปลงการปกครอง พ.ศ.๒๔๗๕ มณฑลเทศภิบาลถูกยุบเหลือแต่จังหวัดแบบในปัจจุบัน จนมาถึงสมัยรัฐบาลจอมพล ป. พิบูลสงคราม ได้มีการออก "รัฐนิยม" เพื่อสร้างความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันในชาติด้วยแนวคิดชาตินิยม ทำให้ชื่อประเทศจาก "ประเทศสยาม" กลายเป็น "ประเทศไทย" อย่างในปัจจุบัน ชนชาติทั้งหลายที่อาศัยอยู่ซึ่งตั้งแต่โบราณมีหลากหลายทั้งไทย ลาว มอญ เขมร ญวน จาม จีน ชวา มลายู ฯลฯ จึงถูกเปลี่ยนเป็น "คนไทย" ทั้งหมด ซึ่งก็น่าจะใกล้เคียงกับ "ประเทศไทย" หรือ "ชาติไทย" ในปัจจุบันที่สุดครับ 

ที่มา : http://www.soccersuck.com/boards/topic/1480226